Zwemmen in de regen

Afgelopen week was de tweede en laatste collegeweek in Suriname: presentatieweek. Alle studenten moesten een presentatie geven over hun onderzoek, dus ook ik moest aan de bak en iets vertellen over Javaanse contractarbeiders. Sommige presentaties van Surinaamse studenten werden begeleid met heftige (maar vriendelijke) discussies. Vooral een onderwerp over inheemsen bleek veel reacties uit te lokken. Hoewel degene die presenteerde zelf inheems was, en haar visie niet helemaal objectief leek, was het wel een interessant verhaal. Maandag moesten Annika en Christine presenteren. Het ging ze prima af. Ik moest wachten tot woensdag en hoewel ik niet veel tijd had om een presentatie in elkaar te zetten, ging de uitvoering ervan best goed. Toch ben ik blij dat ik er vanaf ben...

Afgelopen vrijdag was de laatste collegedag. Die dag kwam een Surinaamse oud-politicus, die inmiddels actief is in de goudsector, op bezoek om te worden geïnterviewd. Dhr. Lie Pauw Sam bleek iemand die veel te vertellen had, meer dan alleen wat hem werd gevraagd. Toch vond ik zijn verhaal erg interessant. Iets waar deze man ook over begon en wat ik vaker hoor in Suriname, was de economische crisis van de laatste tijd. Suriname exporteert vooral grondstoffen, zoals bauxiet. Voor wat betreft consumptiegoederen is Suriname grotendeels afhankelijk van de import. Als de dollar daalt is dat direct terug te vinden in de supermarkten in Suriname. Niet verwonderlijk dus dat veel Surinamers zich hier zorgen over maken.

Afgelopen zaterdag hadden we een heerlijke vrije dag. Ik besloot naar het centrum van Paramaribo te gaan, maar al snel begon het ontzettend hard en langdurig te regenen. Op straat zegt men dat het weer 'in de war' is, het zou nu nog geen regentijd moeten zijn. Kennelijk is de klimaatverandering ook hier doorgedrongen. Het noopte mij om mijn voorgenomen bezoek aan Paramaribo Zoo uit te stellen. Schuilend onder de winkelluifels (doorlopen in een tropische bui is niet slim) kon ik nog wel wat gesprekken aanknopen met Surinamers. Beter gezegd: zij knoopten gesprekken aan met mij en allemaal waren ze geïnteresseerd waar ik precies vandaan kom in Nederland. Uiteraard hebben veel mensen familie in de buurt wonen. Zaterdagmiddag heb ik nog wel de McDonald's van Paramaribo gevonden en er een lekkere hamburger op. Aangezien Annika en Christine allebei vegetarisch zijn heb ik wel wat behoefte aan lekker vlees. Ter compensatie heb ik overigens zaterdagavond witte kool, zondag spinazie en vanavond boontjes op.

Verschillende Surinaamse studenten hebben ons aangeboden om allerlei tripjes te maken. Zo gingen we afgelopen zondag met Ingrid, die mij ook van het vliegveld was komen ophalen, naar White Beach. Omdat Suriname bijna geen zandstranden heeft (de kust bestaat voornamelijk uit modder en kleigrond), hebben slimme ondernemers een stuk oever van de Surinamerivier opgespoten met zand. Er is een net gespannen in de rivier om piranha's buiten te houden, zodat er prima te zwemmen valt. In plaats van zeeblauw is het water van de rivier tropisch bruin, maar Surinamers en toeristen komen er graag om een duik te nemen en om te zonnen. Ongeveer drie kwartier rijden buiten de stad, over een weg die weliswaar geasfalteerd was, maar vol gaten, kuilen en hobbels zat, vonden we inderdaad een klein tropisch paradijs. Ingrid had voor ons een heerlijke hut gehuurd, we spreidden onze handdoeken en gingen genieten van de zon. Heel lang zou het niet duren...

Aan het eind van de ochtend barstte wederom een enorme tropische bui los. Zonder ons lang te bedenken doken Christine en ik het water in. We waren overigens niet de enigen. Het was heerlijk om in de hitte te zwemmen, terwijl verfrissende regen op onze hoofden viel. Aan de overzijde van de rivier was het tropische bos te zien, aan onze kant een wit zandstrand. Het was puur genieten. Op dat moment bedacht ik me dat het Surinaamse natuurschoon me misschien nog wel meer interesseert dan de Surinaamse geschiedenis.

Een nadeel van de toegenomen regen is wel dat het aantal muggen exponentieel is toegenomen. Ze lijken 's nachts zelfs onder mijn klamboe te komen, al heb ik geen idee hoe. Afgelopen zondag was een nieuw record voor mijn linkervoet: er zaten minstens tien muggenbulten, keurig op een rijtje. Alsof de muggen mijn voeten hadden verkaveld en allemaal een stukje voor hun rekening hadden genomen. Iedereen had me gewaarschuwd dat het met de muggen erg zou zijn, maar misschien went het.

Vandaag was de eerste dag die puur was gereserveerd voor mijn onderzoek. Daarom heb ik een groot deel van de dag in het Nationaal Archief van Suriname doorgebracht, dat gehuisvest is in een onopvallend, enigszins onooglijk gebouw. Maar met behulp van Nederlands geld is een nieuw, mooi Nationaal Archief in de maak, dat in 2009 klaar zou moeten zijn. Echt heel veel bijzonders heb ik nog niet gevonden in het archief, hoewel het in zekere zin altijd bijzonder is om brieven en documenten te lezen van meer dan honderd jaar geleden. Één brief trof me wel, een brief van een contractarbeider die net twee weken in Suriname was. Hij had gehoord dat hij een weekloon zou verdienen van Fl 1,50, maar al na twee weken kwam hij erachter dat hij veel minder kreeg voor zijn gezwoeg in de tropische hitte op de plantage. Maar hij kon niet meer terug en zijn klacht zou geen resultaat hebben. De komende vijf jaar zou hij vastzitten in Suriname, waarschijnlijk zelfs heel zijn leven.

Terwijl ik dat las zat ik zelf in een gebouw met airco op een gemakkelijke stoel brieven te lezen. Ik zou niet willen ruilen.