Veilig aangekomen

Terwijl de zonnestralen in kracht toenamen en de draaglijke morgenkoelte in mijn kamer langzaam veranderde in een tropische hitte drong het tot me door: ik zit in Suriname! Op dat moment lag ik nog op bed en moest mijn eerste volle dag in Suriname nog aanbreken.

De dag ervoor was ik na een goede vlucht van negen uur aangekomen op de luchthaven van Paramaribo. De vlucht had nog een feestelijk tintje, omdat het de een-na-laatste vlucht was van de gezagvoerder, die met pensioen ging en alleen nog naar huis moest vliegen. Hoewel de stewardessen allemaal bloemenkransen droegen, bleek de hoop op gratis Caraïbische cocktails ijdel.

De formaliteiten op de luchthaven duurden even, waardoor ik uitgebreid kennis kon maken met het klimaat waar ik de komende maanden in vertoef. Warm! Mijn scriptiebegeleider, medestudenten en ik werden opgewacht door iemand van de Anton de Kom Universiteit in Paramaribo en enkele Surinaamse geschiedenisstudenten, waar we de komende twee weken samen college mee zullen lopen. Door hen werden we vriendelijk opgevangen. Daarnaast werden we nog vriendelijk verwelkomd door vele kruiers die graag onze koffers wilden dragen en ons, uiteraard tegen een mooie bijdrage, naar de stad wilden vervoeren. Gelukkig hadden wij dus al vervoer.

Voor dat ik het wist zat ik met een Surinaamse studente en een vriend van haar in de auto op weg naar Paramaribo, een ritje van zo'n drie kwartier. Mijn reisgenoten zaten in andere auto's. Onderweg had ik mijn eerste kennismaking met Suriname. Het beviel me zeer!

Met de ramen open reden we richting de stad. Het is bizar om te bedenken dat je in Zuid-Amerika ben, terwijl je overal Nederlandstalige borden ziet staan en men Nederlands spreekt. Soms was het wel duidelijk te zien dat er ook veel armoede is in Suriname, enkele bouwvallen langs de kant van de weg waren amper huizen te noemen. Wat ook opviel was dat veel mensen ongelooflijk roekeloos rijden. Tijdens de rit werd het snel donker, maar men ging niet voorzichtiger rijden. Integendeel. Ongelooflijke inhaalmanoeuvres en allerhande capriolen haalt men hier uit om maar iets sneller vooruit te komen. En dan te bedenken dat er geen fietspad of stoep is, dus iedereen loopt op dat stukje asfalt.

In de auto kon ik gezellig kletsen met twee Surinamers. Nadat allerlei onderwerpen de revue waren gepasseerd, van de komende collegereeks tot en met theologische discussies, kwamen we aan in Paramaribo. Omdat het donker was konden we nog niet zoveel van de stad zien. Toen we aankwamen bij ons huurhuis, waar nu vier andere mensen inzitten, bleek dat de huisbaas kennelijk dacht dat we pas de dag erna zouden komen, dus nog niet alles was gereed. Gelukkig waren er wel drie kamers beschikbaar. Mijn kamer is groot en ruim. Er hangt het een en ander los, maar ik heb een eigen toilet en douche, een tweepersoonsbed en een bureau voor mijn studie. Op dat bureau is inmiddels mijn laptop geïnstalleerd, die gelukkig de reis in mijn koffer overleefd had. Dankzij de sterke ventilator die er staat is het een prima werkplek.

Na nog even wat gekletst te hebben met mijn nieuwe huisgenoten ging ik richting bed. Vandaag heb ik niet echt veel gedaan. 's Morgens ben ik met mijn medestudenten door dhr. Egger van de Anton de Kom Universiteit opgehaald om geld te wisselen. Daarna zijn we weer thuis afgezet, waarna we nog wat inkopen hebben gedaan bij een van de vele Chinese supermarktjes die hier zijn. De Surinamers zelf klagen dat de Chinezen alle handel in Paramaribo overnemen. Maar ze werken wel hard, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Na nog wat voor onze studie gelezen te hebben besloten we 's middags naar een winkelcentrum te wandelen, wat nog een pittige wandeling van drie kwartier bleek. Daar zit ik nu in een internetcafé. Waarschijnlijk gaan we terug met de taxi.

Dit is nog maar een korte schets van wat ik de afgelopen 1,5 dag beleefd heb. Straks moeten we nog ergens eten en morgen moeten we al aan de studie. Om 17:00 begint het college aan de universiteit. Maar we hebben er zeker zin in!

P.S. Binnenkort zal ik proberen foto's te uploaden. Kijk in de tussentijd bij vroegere bewoners van het pand, onder andere hier. Als je googled op 'eduard prachtstraat paramaribo' vind je meer foto's.

No span

"Ben je al druk je koffers aan het pakken?"

Het is de vraag die me de afgelopen tijd het meest gesteld is. Tot nu toe antwoordde ik iedere keer, naar waarheid, ontkennend. Mijn koffers verzamelen op dit moment nog stof in de opslagruimte. Sterker nog, ik weet nog niet eens welke koffers ik mee ga nemen, laat staan wat er precies in komt te zitten.

Misschien is het nog niet helemaal tot me doorgedrongen dat ik volgende week in Suriname hoop te zitten. Aan de andere kant ben ik misschien onbewust wel aan het oefenen voor de relaxte sfeer die in Suriname schijnt te heersen. Of dat ook echt zo is moet ik nog maar afwachten natuurlijk. Als ik de relatief korte tijd die ik in het min of meer Caraïbische land zal doorbrengen (twee maanden) afzet tegen de hoeveelheid werk die ik er moet verrichten zou het wel eens tegen kunnen vallen met dat relaxte sfeertje.

Voor wie het nog niet weten: ik ga naar Suriname voor mijn studie geschiedenis. Om meer precies te zijn ga ik in het kader van een onderzoeksseminar en hoop ik er onderzoek te doen voor mijn bachelorscriptie. En om nóg preciezer te zijn gaat dat onderzoek over verzet onder Javaanse contractarbeiders die tussen 1890 en 1930 naar Suriname kwamen.

Wat saai?

Welnee! Ontzettend interessant. In 1863 werd de slavernij afgeschaft in de Nederlandse koloniale bezittingen in de West, waaronder Suriname. Aan een verschrikkelijk, mensonterend systeem was een einde gekomen. Maar wat weinig mensen weten is dat er een systeem voor in de plaats kwam dat op sommige punten net zo verfoeilijk was. Tienduizenden mensen werden uit India (een voormalige Engelse kolonie) en Indonesië (een voormalige Nederlandse kolonie) naar Suriname verscheept om de plaats van de slaven op de plantages in te nemen. Aan een wurgcontract verbonden moesten ze tegen lage lonen hard werken om het voortbestaan van de plantages te verzekeren. Weigering om te werken werd streng gestraft! In theorie was de tewerkstelling vrijwillig, maar in de praktijk viel dat bitter tegen. Niet verwonderlijk dus dat onder de arbeiders allerlei vormen van verzet opkwamen. Op welke manieren dat verzet tot uiting kwam is het onderwerp van mijn onderzoek.

Voor het vooronderzoek heb ik al veel over Suriname gelezen, maar dat was pure theorie. De geschiedenis in de praktijk ervaren is niet rechtstreeks mogelijk, maar om me in te leven in de Surinaamse contractarbeid is het toch handig om in Suriname te zijn. Dat gaat bijna realiteit worden voor me.

Het aftellen is begonnen.

PS: 'no span' betekent 'maak je niet druk'. De 'no span'-mentaliteit hoop ik persoonlijk in Suriname te ondervinden.